Usteckie łazienki
Usteckie łazienki
Wspólna kąpiel kobiet, mężczyzn i dzieci była dla XIX-wiecznego społeczeństwa nie do pomyślenia ze względów obyczajowych. Dlatego każde szanujące się kąpielisko zapewniało oddzielne plaże dla mężczyzn i dla kobiet z dziećmi do 12. roku życia.
Ponadto nikt nie przybierał się na plaży – konieczne było zapewnienie letnikom odpowiednio dyskretnych przebieralni. Były nimi owe łazienki kąpielowe, gdzie znajdowały się kabiny do przebierania oraz pomosty prowadzące na plaże lub bezpośrednio do wody. Pierwszym zadaniem podjętym przez usteckie Towarzystwo Kąpielowe była budowa łazienek. Zdecydowano, że łazienki rodzinne (dla kobiet i dzieci) powstaną na wschodniej plaży, blisko budującej się wówczas części kuracyjnej Ustki, mężczyźni zaś kąpieli zażywać będą na plaży zachodniej. Komunikacyjnie rozwiązano to, korzystając z promu, który w okresie kąpielowym kursował między wschodnim a zachodnim nabrzeżem portu. Męskie łazienki szczególnie narażone były na niszczące działania zimowych sztormów i w 1913 r. zostały całkowicie zniszczone. Wbrew protestom turystów, zdecydowano wówczas, iż od 1914 r. z łazienek przy wschodniej plaży będą korzystać wszyscy letnicy – 49 kabin przeznaczonych było dla kobiet i dzieci, a 26 dla mężczyzn. Cofanie się brzegu morskiego sprawiło, iż na początku lat 20. także te łazienki znalazły się całkowicie w wodzie. Rozebrano je więc i w 1925 r. wybudowano nowe, blisko promenady. Z tego samego okresu pochodzą drewniane ostrogi, umacniające brzeg na całej długości usteckiej plaży. Wreszcie zmiany obyczajowe sprawiły, iż łazienki stały się pewnym anachronizmem. Po 1945 r., nieremontowane, uległy dewastacji i zostały rozebrane.
