Kościół Świętego Jacka
Kościół Świętego Jacka
Kościół Świętego Jacka w Słupsku był kościołem przyklasztornym należącym do Dominikanów.
Pierwotnie zabudowania klasztorne leżały w pobliżu miasta, ale w następstwie rozwoju terytorialnego Słupska i powtórnej jego lokacji teren przydzielony dominikanom znalazł się w obrębie miasta. Kościół prawdopodobnie w znacznej części zbudowano przed pożarem w 1477 r. Pożar ten strawił niemal cały Słupsk, a być może i kościół przyklasztorny. Pierwotny kościół zgodnie z wymogami reguły zakonów żebrzących, a takimi byli dominikanie, nie miał wieży a jedynie sygnaturkę, w której umieszczono dzwon. Obecny kościół gotycki pochodzi z początku XV w. Był on wówczas aż do 1525 r. kościołem klasztornym. W tym właśnie roku w czasie rozruchów związanych z wprowadzeniem reformacji, tłum napadł na klasztor demolując go i grabiąc, a wnętrze kościoła spalono. Po tym incydencie dominikanie opuścili miasto. W zachowanej krypcie pod ołtarzem głównym pierwotnie umieszczone były sarkofagi z prochami księżnej Anny i jej syna Ernesta Bogusława. Sarkofagi te wydobyto w 1976 r. i poddano je konserwacji, a obecnie eksponowane są w Muzeum Pomorza Środkowego.
W prezbiterium, we wnęce ściany południowo - wschodniej znajduje się barokowy nagrobek księcia Ernesta Bogusława de Croy z 1682 r. obramowanie wnęki tworzy dwóch atlasów wspierających belkowanie z czarnego marmuru - wewnątrz znajduje się klęcząca postać księcia wykonana z białego marmuru, a głębiej owalne medaliony z inskrypcjami. Nagrobek wieńczy kartusz herbowy księcia i inne elementy dekoracyjne i symboliczne.
W kościele znajdują się również zabytkowe, barokowe organy, które fundował dla kościoła w XVII w. książę Ernest Bogusław de Croy.
